De in Cuba wonende Uruguayaan Fernando Ravsberg, oud correspondent van BBC in Cuba, is voor mij de beste journalist die over Cuba heeft geschreven. Zijn blog Cartas desde Cuba was altijd een genot om te lezen. Scherpe goed geschreven observaties van de Cubaanse samenleving. Waarbij hij met degelijke onderzoeksjournalistiek, veel zaken blootlegde
In het gepolariseerde journalistieke landschap van Cuba, waar journalisitiek vaak in cliches blijft hangen, en meer wegheeft van propaganda pro of contra revolutie, was hij een soort witte raaf. De enige journalist die echt onafhankelijk schreef en zich niet door een poltieke agenda liet leiden. Regeringsbeleid, corruptie, maar ook de sonische aanvallen , of dissidenten die de boel bedonderden. Niemand werd gespaard. Als Ravsberg een schandaal blootlegde, dan wist je ook dat het echt waar was.
Zijn blog wist een redelijk groot Cubaans publiek op te bouwen van verschillende politieke richingen. Dat hij dit als buitenlander in het chauvinistische cuba voor elkaar kreeg was bijzonder. Zijn blog werd een plek waar voor en tegenstanders van de revolutie discussieerden.
Naast fans leverde het hem ook veel vijanden op aan beide zijden. Binnen de Cubaanse revolutionairen onder de hardliners, de zogenaamde Cubaanse taliban, maar ook in Miami en onder dissidenten.
3 jaar terug moest Fernando Ravsberg met zijn blog Cartas desde Cuba stoppen omdat de overheid zijn journalistenaccreditatie blokkeerde. Een trieste dag voor de Cubaanse journalistiek.
Blijkbaar vond men binnen de staat een echt onafhankelijke journalist bedreigender dan “contra revolutionaire” bloggers zoals Yoani Sanchez die gewoon door konden gaan.
Waarschijnlijk waren ook in miami velen stiekem blij dat hij stopte.
Ravsberg schreef overtuigd te zijn dat er nieuwe cubaanse journalisten zouden opstaan die de fakkel van hem zouden overnemen.
Helaas is de leegte die Fernando Ravsberg achterliet nog steeds niet opgevuld. Blogs zoals la joven Cuba die hiervoor in aanmerking zouden komen missen vooralsnog journalistieke skills.
Hoewel we met de opening van het internet een scala aan onafhankelijke “cubaanse” media hebben gekregen (Diario de Cuba, Cibercuba, Periodico Cubano, 14 y medio etc) is het veelal meer van hetzelfde . Gekleurde propagandajournalistiek met aan de ene kant de staatsmedia waar alles wit is en aan de andere kant de onafhankelijke media waar alles zwart is.
De meeste onafhankelijke media zijn ook allesbehalve onafhankelijk. Ze worden gefinancieerd vanuit westerse NGO’s, Cubaans amerikaanse organisaties of de Amerikaanse staat
Goede genuanceerde journalistiek is sinds het terziele gaan van Fernando Ravsbergs blog Cartas desde Cuba net zo zeldzaam geworden als de jutia(Cubaanse boomrat) Je weet dat hij nog niet is uitgestorven. Je ziet hem echter zelden of nooit
In de huidige propagandahysterie van beide kanten mis ik Cartas desde Cuba meer dan ooit
SALUDOS DE REISBEGELEIDER
Sonische aanval. De vermeende sonische aanvallen op CIA en ambassadepersoneel van de VS en Canadese ambassades in Cuba. Fernando ravsberg was 1 van de weinige journalisten die vanaf het begin twijfelde aan het verhaal. Hij wees er voortdurend op dat er nul bewijs was voor alle beschuldigingen.
NB: Hoewel Fernando Ravsberg niet meer als journalist werkt heeft hij nog steeds een facebookpagina waar hij zijn genuanceerde gedachten deelt.
In het gepolariseerde journalistieke landschap van Cuba, waar journalisitiek vaak in cliches blijft hangen, en meer wegheeft van propaganda pro of contra revolutie, was hij een soort witte raaf. De enige journalist die echt onafhankelijk schreef en zich niet door een poltieke agenda liet leiden. Regeringsbeleid, corruptie, maar ook de sonische aanvallen , of dissidenten die de boel bedonderden. Niemand werd gespaard. Als Ravsberg een schandaal blootlegde, dan wist je ook dat het echt waar was.
Zijn blog wist een redelijk groot Cubaans publiek op te bouwen van verschillende politieke richingen. Dat hij dit als buitenlander in het chauvinistische cuba voor elkaar kreeg was bijzonder. Zijn blog werd een plek waar voor en tegenstanders van de revolutie discussieerden.
Naast fans leverde het hem ook veel vijanden op aan beide zijden. Binnen de Cubaanse revolutionairen onder de hardliners, de zogenaamde Cubaanse taliban, maar ook in Miami en onder dissidenten.
3 jaar terug moest Fernando Ravsberg met zijn blog Cartas desde Cuba stoppen omdat de overheid zijn journalistenaccreditatie blokkeerde. Een trieste dag voor de Cubaanse journalistiek.
Blijkbaar vond men binnen de staat een echt onafhankelijke journalist bedreigender dan “contra revolutionaire” bloggers zoals Yoani Sanchez die gewoon door konden gaan.
Waarschijnlijk waren ook in miami velen stiekem blij dat hij stopte.
Ravsberg schreef overtuigd te zijn dat er nieuwe cubaanse journalisten zouden opstaan die de fakkel van hem zouden overnemen.
Helaas is de leegte die Fernando Ravsberg achterliet nog steeds niet opgevuld. Blogs zoals la joven Cuba die hiervoor in aanmerking zouden komen missen vooralsnog journalistieke skills.
Hoewel we met de opening van het internet een scala aan onafhankelijke “cubaanse” media hebben gekregen (Diario de Cuba, Cibercuba, Periodico Cubano, 14 y medio etc) is het veelal meer van hetzelfde . Gekleurde propagandajournalistiek met aan de ene kant de staatsmedia waar alles wit is en aan de andere kant de onafhankelijke media waar alles zwart is.
De meeste onafhankelijke media zijn ook allesbehalve onafhankelijk. Ze worden gefinancieerd vanuit westerse NGO’s, Cubaans amerikaanse organisaties of de Amerikaanse staat
Goede genuanceerde journalistiek is sinds het terziele gaan van Fernando Ravsbergs blog Cartas desde Cuba net zo zeldzaam geworden als de jutia(Cubaanse boomrat) Je weet dat hij nog niet is uitgestorven. Je ziet hem echter zelden of nooit
In de huidige propagandahysterie van beide kanten mis ik Cartas desde Cuba meer dan ooit
SALUDOS DE REISBEGELEIDER
Sonische aanval. De vermeende sonische aanvallen op CIA en ambassadepersoneel van de VS en Canadese ambassades in Cuba. Fernando ravsberg was 1 van de weinige journalisten die vanaf het begin twijfelde aan het verhaal. Hij wees er voortdurend op dat er nul bewijs was voor alle beschuldigingen.
NB: Hoewel Fernando Ravsberg niet meer als journalist werkt heeft hij nog steeds een facebookpagina waar hij zijn genuanceerde gedachten deelt.
Goed voorbeeld hoe persvrijheid op Cuba werkt, had het niet beter kunnen beschrijven!